Hondenpark

door Gabriëlla Hendriks

Opgevangen in het park Brakkenstein:

- Hé, waag het niet die hond te schoppen!
- Die hond viel me aan.
- Die hond die deed helemaal niets, je mag geen dieren mishandelen.
- Maar die hond heeft me gebeten, kijk m'n broek is helemaal vies. Je moet die hond aanlijnen.
- Wij moeten jou aanlijnen, het is hier een hondenpark!

Deze dialoog weerspiegelt de gedachte van veel hondeneigenaars. Hun oogappel is de braafheid zelve, oké soms is hij een beetje ondeugend maar altijd is hun trouwe kameraad ter goede trouw. Plast hij tegen uw broek, goh maar dan moet u daar niet gaan staan!

Hondenbezitters beminnen en beschermen hun geliefde huisgenoot als een klein kind, dat nog niet de gave heeft voor zich zelf te zorgen. Eenieder die ook maar een vinger naar dat snoezige mormel uitsteekt, geldt meteen als een asociale dierenbeul. Dat de hond een roedeldier is waarbij de leden continu op de meest onzachtzinnige wijze de rangorde bepalen, wordt evenwel vergeten.

Als achteloze wandelaar word je geacht bij het passeren van een hond alles te laten welgevallen onder het devies: ga op de grond liggen en wacht op hulp. Hondlief doet immers niets. Door je te laten likken en beffen, leert deze kameraad je meteen goed kennen. Door je te laten ringeloren plaatst de gedomesticeerde wolf je feilloos onderaan de rangorde, als hij je niet al als een sneuïg prooidier ziet.

Misschien is het toch niet zo'n gek idee om zo'n beest wat al kwispelend op je afkomt, klaar om lekker aan je achterste te gaan reuken een ferme mep te verkopen. Zo weet de hond meteen zijn plaats in de pikorde. Het ziedende baasje kun je nog braaf van repliek bedienen door net als menig keffer, je blaas te legen op diens pas gewassen broek.